Ένα παραμύθι φόρος τιμής στις μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους και παλεύουν για τη δικαίωση των ψυχών τους με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας. Το παραδοσιακό κυπριακό παραμύθι Η Λυγερή και ο δράκος είναι η ιστορία μιας μητέρας που χάνει την κόρη της, όταν ένας δράκος ζητήσει να φάει τα παιδιά ενός χωριού για να τους δώσει το νερό τους. Κάποιοι θα θελήσουν να την ξεγελάσουν, λέγοντας της ότι η κόρη της θα επιστρέψει, όταν όμως συνειδητοποιήσει ότι το παιδί της έχει χαθεί, θα βάλει στόχο να ξεκάνει τον δράκο, ακόμη και αν πρέπει να σταθεί ολομόναχη απέναντί του.
Αφήγηση Ειρήνη Νικολακοπούλου Βιργινία Κοκκίνου
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη στις μητέρες όλου του κόσμου και έρχεται να επισφραγίσει την ανεκτίμητη αξία αυτών των προσώπων στη ζωή όλων των ανθρώπων. Με πόση δύναμη, τρυφερότητα και αγάπη τα μάτια και τα χέρια των γυναικών αυτών αγγίζουν τα παιδιά τους. Είναι δίπλα τους ακόμη και όταν αυτά είναι μακριά. Υπάρχουν όμως και οι μητέρες που δεν έχουν τα παιδιά τους μαζί τους πια. Μάνες που έζησαν τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να ζήσει άνθρωπος, τον χαμό του παιδιού τους. Κάποιες από αυτές κάνουν το δάκρυ τους κόμπο, την αγάπη τους για τα πλάσματά τους σημαία και δένουν τις ζωές τους σε έναν σκοπό: να αφανίσουν τους δράκους που τρώνε τα παιδιά τους, για να δικαιώσουν τις ψυχές τους. Και τότε ανακαλύπτουν μια τεράστια δύναμη μέσα τους, μια δύναμη που κανείς μας δεν θα ήθελε να μάθει ποτέ ότι διαθέτει.
Οι Μητέρες της Πλατείας του Μαΐου στην Αργεντινή, οι Μάνες στο Δέντρο με τις Κίτρινες κορδέλες στην Κύπρο, η Μαρία, η Βαρβάρα, η Κέλλυ, η Κούλα, η Αλεξάνδρα στην Ελλάδα. Τέμπη, Θεσσαλονίκη, Μάτι, Ρόδος, Φολέγανδρος. Και πόσες ακόμη εδώ και σε κάθε γωνιά της γης που δεν ηρεμούν μέχρι να δικαιωθεί η ψυχή των παιδιών τους. Στο παραμύθι η ψυχή της λυγερής γίνεται πουλί και στέλνει μηνύματα στη μάνα της, δίνοντας της τη δύναμη να τα βάλει με το θεριό, ώστε το χωριό να απελευθερωθεί και άλλα παιδιά να μην θυσιαστούν. Ίσως λοιπόν και στην πραγματική ζωή, οι ψυχές των αδικοχαμένων παιδιών να γίνονται πουλιά φορώντας φτερά και στις ίδιες τις μητέρες τους. Και εκείνες κάνουν τους φόβους στάχτη και τη σκορπάνε στον άνεμο, και συνεχίζουν και περπατάνε, περπατάνε…
Το εικαστικό που συνοδεύει το παραμύθι φιλοτέχνησε ο Αρίωνας Κουμενίδης.
