Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα

Είδε ο Αδάμ μια μέρα δίπλα του ένα πλάσμα αλλόκοτο. Έμοιαζε με εκείνον μα και δεν έμοιαζε. Και τρόμαξε και απόρησε όταν από τις τρύπες στα μάτια της άρχισε να κυλάει ένα διάφανο υγρό… τι είχε γίνει; Και γιατί ήθελε να του μιλάει συνέχεια; Γιατί τον ακολουθούσε παντού; Χρόνια πολλά περάσαν από τότε. Μα η γυναίκα λένε συνεχίζει να μιλάει πολύ, να κλαίει όταν πονά μα κι όταν χαίρεται διπλά, να αναζητά τη συντροφιά. Έμαθε όμως και μόνη της να περπατά. Δίχως του άντρα τη σκιά ανάγκη να έχει. Κι εμείς μαζί της θα περπατήσουμε σε δρόμους με κόρες θαρρετές, μα κι άλλες που στη ζωή δεν σταθήκαν τυχερές, κόρες απλές που βασίλισσες γενήκαν κι άλλες πολλές που μάταια εχαθήκαν. Γυναίκες που ξέρουν από πονηριά κι εκείνες που πονούν δίχως λαλιά.

Αφήγηση Βιργινία Κοκκίνου

Μουσική Γιάννης Ανθόπουλος

Διάρκεια 70 λεπτά