Συντάκτης: Βιργινία Κοκκίνου

Η Κόκκινη Αλεπού δεν είναι πονηρή. Είναι μικρή, χαριτωμένη και τρελαίνεται για τα βιβλία. Μας παίρνει από το χέρι και μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των λέξεων και των εικόνων, δίνει φωνή σε εκατοντάδες συγγραφείς και εικονογράφους, εκδότες και όλους εκείνους τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τα βιβλία. 

Αγαπάει τα παιδικά και εφηβικά βιβλία κι έχει πάντα κάτι καινούριο να μας προτείνει.  Αν δεν την έχετε γνωρίσει μέχρι τώρα, μην αργείτε. Επισκεφτείτε την στο www.kokkinialepou.gr. 

Φέτος τα Χριστούγεννα αντί για κάλαντα βρήκε το παραμύθι που ετοιμάσαμε με τον Γιάννη Ψαριώτη και το πήρε στο δάσος της για να το μοιραστεί μαζί σας. 

Μπορείτε να το ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο

https://kokkinialepou.gr/christoygenniatiki-afigisi/

αλλά και εδώ 

https://soundcloud.com/paramithokamomata/karkantzelia

Συνάντησα τούτον τον γίγαντα κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής μου στον Βυθό του Νη-σι. Το καλοκαίρι στην Πάνω-Γη ήταν πολύ ζεστό και τα δίποδά πλάσματά της, ανάμεσά τους κι εγώ, είχαμε αποκτήσει αυτή την ενοχλητική συνήθεια να μην κάνουμε τίποτα, παρά να πλατσουρίζουμε στο νερό, να τσουρουφλιζόμαστε κάτω από τον ήλιο και να καταναλώνουμε τόνους παγωτού μαστίχας με ροζ πιπέρι. Δεν λέω, ήταν απολαυστικές εκείνες οι στιγμές, όμως μου έλειπε λίγη δράση. Έτσι, ένα μεσημέρι άφησα πίσω μου την παρέα που απολάμβανε λευκό κρασί δίπλα στο κύμα, τον μικρό που εξηγούσε στον μπαμπά του πόσο σιχαίνεται τη μπανάνα, έναν άντρα που έψαχνε στα τζιτζίκια τη μελωδία της ευτυχίας και βούτηξα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ο Γίγαντας του Βυθού “

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος. Είχε μόλις φτιάξει το σπιτάκι του καταμεσής ενός μεγάλου κήπου. Δεν ήταν εύκολο. Το είχε ονειρευτεί χρόνο πολύ, το είχε αγαπήσει και κατοικήσει στο μυαλό του πολύ πριν μπει μέσα. Μα τώρα, ήταν πια εντός του και κοιτούσε έξω από το ανοιχτό παράθυρο τον μεγάλο κήπο που απλωνόταν μπροστά του. Ήταν όμορφος ο κήπος του. Και θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο όμορφος. Χορτάρι απλωνόταν παντού κι ένα μεγάλο πεύκο καταμεσής άπλωνε τη σκιά του τριγύρω. Μα να, εκεί θα φύτευε ντομάτες και μαρουλάκια, απέναντι θα έβαζε λουλούδια· λουλούδια σε όλα τα χρώματα. Από το μεγάλο πεύκο θα κρεμούσε μια κούνια. Κι εκεί στην άκρη, θα έβαζε μυρωδικά. Τα μεσημέρια θα ξάπλωνε στη σκιά και θα άφηνε το αεράκι να τον νανουρίζει. Θα έβγαζε κι ένα τραπεζάκι να κάθεται τα δειλινά, να πίνει το κρασάκι του και να τραγουδάει. Τον ονειρευόταν τον κήπο του, είχε ριζώσει στη φαντασία του από τόσο παλιά.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η σπορά”

Το παραμύθι αυτό μου ήρθε στο μυαλό ένα πρωί που ο Έκτορας δεν ήθελε να πιει το γάλα του… γιατί όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση… 

Ένα βουνό στο γάλα

ή Πώς ο Πέτρος έμαθε να πίνει το γάλα του

Είναι 7.00 το πρωί. Ο σκύλος μπαίνει στο δωμάτιο του Πέτρου και τον γλύφει στο πρόσωπο. Εκείνος δεν φαίνεται να θέλει να ξυπνήσει. Είναι όμως Δευτέρα και έχει σχολείο. Ο Πέτρος δεν βρίσκει κανένα λόγο να σηκωθεί. Μέχρι πριν από ένα λεπτό ψάρευε με τον καλύτερό του φίλο, τον Τζακ. Ο Πέτρος τρελαίνεται να ακούει τις περιπέτειές του. Για το ταξίδι που έκανε πάνω σε μία φασολιά, για την κότα που έκανε χρυσά αβγά, αλλά και τον γίγαντα με τις μαγικές μπότες. Καμιά φορά έρχεται και η Αλίκη στην παρέα τους. Τους φέρνει πάντα τσάι και μπισκότα από το σπίτι του Κούνελου.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ένα βουνό στο γάλα”

 
Σεπτέμβριος στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Κι ακούστηκε ένα… πλατς. Με τη Νατάσα Ταπάκη είπαμε ιστορίες και τραγουδήσαμε για ένα φοβιτσιάρη λαγό, έναν μπαλωματή που κλωτσούσε μονάχος την τύχη του, για έναν άνθρωπο τυχερό μα και για το πως ήρθε η μουσική στον κόσμο ετούτο. 

Και περάσαμε όμορφα, πολύ όμορφα…