Κάποτε η Αλήθεια βρέθηκε ξένη σε ξένο τόπο. Χτυπούσε τις πόρτες μα μόλις την αντίκρυζαν, βιάζονταν να τη διώξουν. Μα να που ένας άλλος ξένος θα φανεί, και για αυτόν τα σπίτια θα είναι ανοικτά. Κι εκείνος τον μανδύα του θα δώσει στην Αλήθεια, για να βρει παρηγοριά. Και τότε όλες οι πόρτες θα ανοίξουν. Εκείνον το δεύτερο ξένο τον έλεγαν ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Γιατί…
Σαν το σιτάρι σπέρνεται στον κόσμο η αλήθεια, κι απ’τον καθάριο σπόρο της φυτρώνουν παραμύθια.
Για αυτό κι εγώ θα σας πω…
Για εκείνο τον βασιλιά που έμαθε με έναν παράξενο τρόπο ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται στη ζωή…
Για τον άρχοντα που είδε τον φόβο του δράκος να γίνεται μπροστά του…
Για εκείνη τη βατραχίνα που κατάλαβε ότι πρέπει στη ζωή να μην το βάζουμε κάτω και να αναζητάμε μέσα μας τη δύναμη που μας χρειάζεται…
Για τον φτωχό άνθρωπο που ακολούθησε το όνειρό του όσο παράλογο κι αν ήταν μα και για έναν άλλο που κλωτσούσε μονάχος την τύχη του…
Για το δέντρο που φύτρωσε μέσα στην καρδιά του βασιλιά, γιατί αρνιόταν την αλήθεια…
Μα και για τον Γιόμο, τον άνθρωπο που είχε μονάχα ένα όνομα και ένα όνειρο.
Κι ίσως στο τέλος αυτού του ταξιδιού να μάθουμε μαζί ποια είναι η αλήθεια.
Αφήγηση Τραγούδι Βιργινία Κοκκίνου