Κατηγορία: Τα νέα μας

Σαν το σιτάρι σπέρνεται στον κόσμο η αλήθεια κι εμείς εδώ σας φέραμε σακιά με παραμύθια. Έχει η ζωή γυρίσματα μα αν την καλημερίζεις, όλα καλά θα έρχονται, μας λέει ένας μπαλωματής. Φτάνει να δίνεις σημασία σε όσα μπροστά σου θα συμβούν. Γιατί ο βασιλιάς δεν νοιάστηκε καθόλου για εκείνη τη στάλα μέλι που έπεσε στον δρόμο και πόλεμο θα φέρει. Κι εγώ τώρα θα σας ρωτήσω; Πώς ένα λαλουσάκι κι ένα σκουφάκι θα βοηθήσουν έναν νέο να κερδίσει την καρδιά της καλής του; Και γίνεται μια τόση δα κουκουβάγια να ξεγελάσει έναν λύκο; Ιστορίες που ξεδιπλώνονται στο ξέφωτο του δάσους. Προσοχή όμως! Μέχρι να φτάσετε εκεί, πρέπει στη διαδρομή σας ήρωες και λέξεις μαγικές να αναζητήσετε, μαζί με μας παράσταση να χτίσετε.

Κάπως έτσι ταξιδέψαμε στης Πάρνηθας τα μέρη το Σάββατο 3 Ιουλίου, καλεσμένοι του καταφυγίου Φλαμπούρι.
Κάπως έτσι αφεθήκαμε στη δροσιά του βουνού, στους ήχους των δέντρων, στη μαγεία των ιστοριών.
Μαζί με τον Γιάννη Ψαριώτη ξεδιπλώσαμε ιστορίες και τραγούδια, γελάσαμε, μα πάνω από όλα ανταμώσαμε ξανά από κοντά.

Τούτη η όμορφη ηλιόλουστη μέρα γέννησε πριν από 216 χρόνια τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Και τούτο το γεγονός στάθηκε αφορμή να γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Τούτη τη μέρα λοιπόν επέλεξαν οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Νικολάου Κρήτης για να ακούσουν παραμύθια. Έστω και μέσα από μια οθόνη μπήκα σε ένα καράβι και βρέθηκα στην Κρήτη, κι έπειτα μέσα σε μια τάξη… 

Ευχαριστώ την εκπαιδευτικό Αναστασία Γκίκα για το κάλεσμα.

Κι εύχομαι να ανταμώσουμε σύντομα από κοντά.   Άλλωστε έχουμε λιώσει ήδη αρκετά ζευγάρια σιδερένια παπούτσια νομίζω σε τούτη τη δοκιμασία.

Η Κόκκινη Αλεπού δεν είναι πονηρή. Είναι μικρή, χαριτωμένη και τρελαίνεται για τα βιβλία. Μας παίρνει από το χέρι και μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των λέξεων και των εικόνων, δίνει φωνή σε εκατοντάδες συγγραφείς και εικονογράφους, εκδότες και όλους εκείνους τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τα βιβλία. 

Αγαπάει τα παιδικά και εφηβικά βιβλία κι έχει πάντα κάτι καινούριο να μας προτείνει.  Αν δεν την έχετε γνωρίσει μέχρι τώρα, μην αργείτε. Επισκεφτείτε την στο www.kokkinialepou.gr. 

Φέτος τα Χριστούγεννα αντί για κάλαντα βρήκε το παραμύθι που ετοιμάσαμε με τον Γιάννη Ψαριώτη και το πήρε στο δάσος της για να το μοιραστεί μαζί σας. 

Μπορείτε να το ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο

https://kokkinialepou.gr/christoygenniatiki-afigisi/

αλλά και εδώ 

https://soundcloud.com/paramithokamomata/karkantzelia

Συνάντησα τούτον τον γίγαντα κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής μου στον Βυθό του Νη-σι. Το καλοκαίρι στην Πάνω-Γη ήταν πολύ ζεστό και τα δίποδά πλάσματά της, ανάμεσά τους κι εγώ, είχαμε αποκτήσει αυτή την ενοχλητική συνήθεια να μην κάνουμε τίποτα, παρά να πλατσουρίζουμε στο νερό, να τσουρουφλιζόμαστε κάτω από τον ήλιο και να καταναλώνουμε τόνους παγωτού μαστίχας με ροζ πιπέρι. Δεν λέω, ήταν απολαυστικές εκείνες οι στιγμές, όμως μου έλειπε λίγη δράση. Έτσι, ένα μεσημέρι άφησα πίσω μου την παρέα που απολάμβανε λευκό κρασί δίπλα στο κύμα, τον μικρό που εξηγούσε στον μπαμπά του πόσο σιχαίνεται τη μπανάνα, έναν άντρα που έψαχνε στα τζιτζίκια τη μελωδία της ευτυχίας και βούτηξα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ο Γίγαντας του Βυθού “

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος. Είχε μόλις φτιάξει το σπιτάκι του καταμεσής ενός μεγάλου κήπου. Δεν ήταν εύκολο. Το είχε ονειρευτεί χρόνο πολύ, το είχε αγαπήσει και κατοικήσει στο μυαλό του πολύ πριν μπει μέσα. Μα τώρα, ήταν πια εντός του και κοιτούσε έξω από το ανοιχτό παράθυρο τον μεγάλο κήπο που απλωνόταν μπροστά του. Ήταν όμορφος ο κήπος του. Και θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο όμορφος. Χορτάρι απλωνόταν παντού κι ένα μεγάλο πεύκο καταμεσής άπλωνε τη σκιά του τριγύρω. Μα να, εκεί θα φύτευε ντομάτες και μαρουλάκια, απέναντι θα έβαζε λουλούδια· λουλούδια σε όλα τα χρώματα. Από το μεγάλο πεύκο θα κρεμούσε μια κούνια. Κι εκεί στην άκρη, θα έβαζε μυρωδικά. Τα μεσημέρια θα ξάπλωνε στη σκιά και θα άφηνε το αεράκι να τον νανουρίζει. Θα έβγαζε κι ένα τραπεζάκι να κάθεται τα δειλινά, να πίνει το κρασάκι του και να τραγουδάει. Τον ονειρευόταν τον κήπο του, είχε ριζώσει στη φαντασία του από τόσο παλιά.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η σπορά”

Το παραμύθι αυτό μου ήρθε στο μυαλό ένα πρωί που ο Έκτορας δεν ήθελε να πιει το γάλα του… γιατί όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση… 

Ένα βουνό στο γάλα

ή Πώς ο Πέτρος έμαθε να πίνει το γάλα του

Είναι 7.00 το πρωί. Ο σκύλος μπαίνει στο δωμάτιο του Πέτρου και τον γλύφει στο πρόσωπο. Εκείνος δεν φαίνεται να θέλει να ξυπνήσει. Είναι όμως Δευτέρα και έχει σχολείο. Ο Πέτρος δεν βρίσκει κανένα λόγο να σηκωθεί. Μέχρι πριν από ένα λεπτό ψάρευε με τον καλύτερό του φίλο, τον Τζακ. Ο Πέτρος τρελαίνεται να ακούει τις περιπέτειές του. Για το ταξίδι που έκανε πάνω σε μία φασολιά, για την κότα που έκανε χρυσά αβγά, αλλά και τον γίγαντα με τις μαγικές μπότες. Καμιά φορά έρχεται και η Αλίκη στην παρέα τους. Τους φέρνει πάντα τσάι και μπισκότα από το σπίτι του Κούνελου.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ένα βουνό στο γάλα”

 
Σεπτέμβριος στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Κι ακούστηκε ένα… πλατς. Με τη Νατάσα Ταπάκη είπαμε ιστορίες και τραγουδήσαμε για ένα φοβιτσιάρη λαγό, έναν μπαλωματή που κλωτσούσε μονάχος την τύχη του, για έναν άνθρωπο τυχερό μα και για το πως ήρθε η μουσική στον κόσμο ετούτο. 

Και περάσαμε όμορφα, πολύ όμορφα… 

Καλοκαιράκι και για μια ακόμη χρονιά, έφτασε η χαρούμενη στιγμή της αφήγησης παραμυθιών στο ελατοδάσος της Πάρνηθας. Παρόλες τις παράξενες μέρες στις οποίες ζούμε, η παρουσία του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Μoiραστήκαμε ιστορίες από αυτές που έχουν τα δέντρα να μας πουν, ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων και τη μελωδία του ακορντεόν μέσα στο δάσος. Παραμύθια που μας ξεσηκώνουν και μας ταξιδεύουν στον κόσμο όπου όλα είναι δυνατά.
Ιστορίες που μας κάνουν να γελάμε, αφήνοντας πάντα πίσω τους δόσεις αλήθειας για τη ζωή. 

Τι είναι άραγε αυτό το «πλατς» που ακούστηκε μια μέρα στο δάσος;
Τι τάπωσε μονάχος του ο φτωχός μπαλωματής;
Πως μπορεί ένας ράφτης με τρεις δραχμές τη μέρα να πληρώνει το παλιό χρέος, να τοκίζει χρήματα και να τρέφει οχτώ νοματαίους;
Ο βασιλιάς θα κάνει κόρη ή γιο;
Κι η μουσική; Ξέρετε μήπως πως ήρθε στη γη;

Ευχαριστούμε το καταφύγιο Φλαμπούρι για την πρόσκληση και την άψογη διοργάνωση όπως πάντα. 

…να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να γελάμε. Ιστορίες για τη φύση, για τον πόλεμο, για τον φόβο, για τον θυμό, για να πίνουμε το γάλα μας. Άλλες αστείες, άλλες τρυφερές, μα όλες γεμάτες με τη δύναμη των συμβολισμών που μόνο τα παραμύθια ξέρουν να μεταφέρουν. 

Οι πρώτες δύο είναι ήδη στο κανάλι μας. 

Μείνετε συντονισμένοι στο κανάλι μας Παραμυθοκαμώματα / Κόκκινη κλωστή

και οι ιστορίες θα έρχονται κοντά σας…