Ελευθερίας Εγκώμιο

Ελευθερία (α) η δυνατότητα αυτόβουλης και απεριόριστης δράσης σύμφωνα με τις επιθυμίες
(κάποιου), η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης: συνθήκες ελευθερίας (β) προσωπική ελευθερία η δυνατότητα τού φυσικού προσώπου να κινείται ελεύθερα και να αναπτύσσει το πρόσωπό του ως προσωπικότητα περιλαμβάνει όλες τις ειδικότερες εκφάνσεις ελευθερίας — σωματική, ψυχική, πνευματική, συνείδησης, βούλησης και έκφρασης, δημιουργίας, δράσης, επαγγελματική κ.λπ.

Γίνεται να νιώθουμε ελεύθεροι όταν γύρω μας βιώνουμε την αγνωμοσύνη; Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν είμαστε δέσμιοι της ματαιοδοξίας μας; Όταν ξεχνάμε ποιοι είμαστε; Όταν αφήνουμε τον φόβο να μας κυριεύσει; Όταν παύουμε να ακούμε την καρδιά μας;
Τέσσερις ιστορίες και ένα τραγούδι. Τέσσερις ζωές, μία μνήμη. Μία γυναίκα με ένα χάρισμα. Μία γυναίκα που θα αγαπήσει, θα προδοθεί, θα χάσει, θα ξαναγεννηθεί. Ένας πολεμιστής που θέλει να τον θυμούνται αιώνια. Μία πόλη που ξέχασε να περπατάει. Ένα κορίτσι που έβαλε την καρδιά του σε ένα κουτί ψάχνοντας κάποιον να την προσέχει. Κι ένα τραγούδι να τους ενώνει. Ο Άνθρωπος. Η ζωή. Ο αέναος κύκλος της δημιουργίας. Της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Κι ένα τραγούδι. Το τραγούδι του κάθε ανθρώπου. Αυτό που γεννιέται και σβήνει μαζί του. Ίσως η ψυχή του, ίσως η ταυτότητά του, ίσως η μνήμη του.

Ευχαριστούμε πολύ την συγγραφέα Μαριάννα Κουμαριανού για την ευγενική παραχώρηση της ιστορία της «Η θέση της καρδιάς» που ακούγεται στην παράσταση.

Η ταυτότητα της παράστασης
Αφήγηση Βιργινία Κοκκίνου
Μουσική – τραγούδι: Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
Η παράσταση απευθύνεται σε έφηβους και ενήλικες
Διάρκεια 60 λεπτά

Ευχαριστούμε τον 16χρονο Αρίωνα Κουμενίδη για την παραχώρηση του ζωγραφικού έργου του για την αφίσα της παράστασης. 

Ιστορίες για να σκεφτούμε – κι ίσως λίγο πιο σοφοί να γινούμε

 

Κάποτε η Αλήθεια βρέθηκε ξένη σε ξένο τόπο. Χτυπούσε τις πόρτες μα μόλις την αντίκρυζαν, βιάζονταν να τη διώξουν. Μα να που ένας άλλος ξένος θα φανεί, και για αυτόν τα σπίτια θα είναι ανοικτά. Κι εκείνος τον μανδύα του θα δώσει στην Αλήθεια, για να βρει παρηγοριά. Και τότε όλες οι πόρτες θα ανοίξουν. Εκείνον το δεύτερο ξένο τον έλεγαν ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Γιατί…

Σαν το σιτάρι σπέρνεται στον κόσμο η αλήθεια, κι απ’τον καθάριο σπόρο της φυτρώνουν παραμύθια. 

Για αυτό κι εγώ θα σας πω…

Για εκείνο τον βασιλιά που έμαθε με έναν παράξενο τρόπο ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται στη ζωή…

Για τον άρχοντα που είδε τον φόβο του δράκος να γίνεται μπροστά του…

Για εκείνη τη βατραχίνα που κατάλαβε ότι πρέπει στη ζωή να μην το βάζουμε κάτω και να αναζητάμε μέσα μας τη δύναμη που μας χρειάζεται…

Για τον φτωχό άνθρωπο που ακολούθησε το όνειρό του όσο παράλογο κι αν ήταν μα και για έναν άλλο που κλωτσούσε μονάχος την τύχη του…

Για το δέντρο που φύτρωσε μέσα στην καρδιά του βασιλιά, γιατί αρνιόταν την αλήθεια…

Μα και για τον Γιόμο, τον άνθρωπο που είχε μονάχα ένα όνομα και ένα όνειρο.

Κι ίσως στο τέλος αυτού του ταξιδιού να μάθουμε μαζί ποια είναι η αλήθεια.

Αφήγηση  Τραγούδι Βιργινία Κοκκίνου

 

 

Κι εγένετο γυναίκα

Είδε ο Αδάμ μια μέρα δίπλα του ένα πλάσμα αλλόκοτο. Έμοιαζε με εκείνον μα και δεν έμοιαζε. Και τρόμαξε και απόρησε όταν από τις τρύπες στα μάτια της άρχισε να κυλάει ένα διάφανο υγρό… τι είχε γίνει; Και γιατί ήθελε να του μιλάει συνέχεια; Γιατί τον ακολουθούσε παντού; Χρόνια πολλά περάσαν από τότε. Μα η γυναίκα λένε συνεχίζει να μιλάει πολύ, να κλαίει όταν πονά μα κι όταν χαίρεται διπλά, να αναζητά τη συντροφιά. Έμαθε όμως και μόνη της να περπατά. Δίχως του άντρα τη σκιά ανάγκη να έχει. Κι εμείς μαζί της θα περπατήσουμε σε δρόμους με κόρες θαρρετές, μα κι άλλες που στη ζωή δεν σταθήκαν τυχερές, κόρες απλές που βασίλισσες γενήκαν κι άλλες πολλές που μάταια εχαθήκαν. Γυναίκες που ξέρουν από πονηριά κι εκείνες που πονούν δίχως λαλιά.

 

Αφήγηση: Βιργινία Κοκκίνου

Μουσική: Γιάννης Ψαριώτης

διάρκεια 60 λεπτά

Ηλικίες έφηβοι και ενήλικες